De naam Multatuli, pseudoniem voor Eduard Douwes Dekker, is zowel in Nederland als in Vlaanderen een begrip. Zijn faam is niet alleen verbonden aan zijn literaire kwaliteiten die onder meer naar voren komen in zijn beroemdste werk ‘Max Havelaar’, maar vooral aan zijn markante persoonlijkheid en maatschappelijke stellingname.

Hoe voor de hand liggend was het dat een ambtenaar in koloniale dienst zich onttrok aan wat overal ter wereld ambtenaren in koloniale dienst deden: de politieke en economische belangen van het moederland behartigen? In zijn ‘Max Havelaar’ houdt Multatuli een pleidooi vóór mensenrechten en tégen onderdrukking en uitbuiting door de bestuurder, of dat nu een inlands hoofd of een Nederlandse bewindvoerder was.

Zijn literaire kwaliteiten en scherpe pen stelden hem in staat uitdrukking te geven aan zijn opvattingen. Dat werd hem niet in dank afgenomen. In Nederlands-Indië ervoer hij aan den lijve de ‘bedreiging’ die uitging van de confrontatie van twee volstrekt verschillende culturen. Zijn persoonlijke inzet en de consequenties daarvan rechtvaardigen de naam ‘Multatuli-lezing’ ten volle.